Τα ψάρια εμφανίστηκαν στην γη πριν και 450 εκατομμύρια χρόνια. Από τότε έχουν υποστεί πολλές αλλαγές μέχρι να φτάσουν στις σημερινές τους μορφές. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 30.000 είδη. Οι περιβαλλοντικές συνθήκες μπορεί να είναι φαινομενικά ίδιες αλλά στην πραγματικότητα να διαφέρουν πολύ σε διάφορα μέρη μια θαλάσσιας περιοχής. Η κύριοι φυσικοί παράγοντες είναι η μορφολογία του βυθού, τα ρεύματα, το βάθος, η θερμοκρασία του νερού και η αλατότητα. Πολλά είδη ψαριών προσαρμόζονται στο δικό τους περιβάλλον και δύσκολα το εγκαταλείπουν για να πάνε σε κάποιο άλλο έστω και λίγο διαφορετικό. Η φυσική και χημική μεταβολή του περιβάλλοντος μπορεί να είναι για αυτά ολέθρια.
Τα ψάρια είναι ψυχρόαιμα και μπορούν να συντηρηθούν στις χαμηλές θερμοκρασίες του νερού που απάγει από το οργανισμό θερμότητα δεκαπλάσια από τον αέρα. Πολλά ψάρια έχουν μια έκτη αίσθηση. Μια πλευρική γραμμή ανιχνεύει ωστικά κύματα εχθρών και υποψήφιων θηραμάτων. Επίσης χρησιμεύει για την συνοχή του κοπαδιού.Τα διάφορα είδη των ψαριών έχουν πολλά μέσα και τεχνικές για να επιβιώνουν αλλά η αφθονία του οφείλετε στον μεγάλο αριθμό των αυγών που γεννούν. Ορισμένα είδη ψαριών και άλλα ζώα όπως οι γαρίδες στα πρώτα στάδια της ζωής τους ζούνε κοντά στις ανεμώνες και κρύβονται μέσα σε αυτές όταν απειληθούν. Ορισμένα ψάρια που ζουν στα ανοιχτά νερά έχουν δημιουργήσει για την προστασία του διάφορους τρόπους συμβίωσης με άλλα ζώα, όπως αυτά εδώ τα ψαράκια που συζούν με αυτές τις μέδουσες. Όταν αισθανθούν κάποιο κίνδυνο κρύβονται ανάμεσα στα κρόσσια τους. Οι ένστικτες σχέσεις ανάμεσα στα είδη είναι πολύ ισχυρές.
Τα περισσότερα είδη των ψαριών γεννούν τα αυγά τους στις ακτές και τα μικρά μένουν αρκετό καιρό εκεί πριν φύγουν για τα βαθιά νερά και την ανοικτή θάλασσα. Όταν βγαίνουν από τα αυγά τους, το ένστικτο τους τα κρατά μέσα στις κοιλότητες και τις σχισμές των βράχων, όπου μπορούν εύκολα να κρυφτούν για να προστατευτούν από τα μεγαλύτερα ζώα. Η ακτή με τις κοιλότητες, τους εδραίους οργανισμούς, τα φύκια και τις ποσειδώνιες, είναι ένας ασφαλής χώρος που προστατεύει σημαντικά τα απειράριθμα αυγά και τα νεογέννητα. Από εδώ ξεκινάει συνήθως ο κόσμος των ψαριών για να πλημμυρίσει τα πελάγη. Πέρα από την εξόντωση που θα υποστεί ένας μεγάλος αριθμός από τους φυσικούς εχθρούς τους, δέχονται συχνά εδώ την επίδραση των ρύπων που έρχονται από τοπικές πηγές ρύπανσης της στεριάς και των πετρελαιοειδών που φέρνουν τα κύματα και τα ρεύματα στην ακτή. Ξέρουμε ότι από τα εκατομμύρια αυτά ψάρια, θα επιζήσει και θα μεγαλώσει ένας σχετικά μικρός αριθμός και φυσικά ένας πολύ μικρότερος αριθμός θα φτάσει στο τραπέζι των ανθρώπων.
πηγή: minenv.gr
 |
Η γόπα: Είναι μεσαίου μεγέθους ψάρι (100-400 gr), έχει χρυσοπράσινο χρώμα και δεν έχει παράξενα χαρακτηριστικά. Βρίσκεται σε κοπάδια . Κρατιέται με μαλάγρα κάτω από το σκάφος που ψαρεύουμε κάθετη , τσαπαρί . Ψαρεύεται και με καλάμι κρεμαστά από τα Βραχιά , τα λιμάνια , με συρτή , πεταχτάρι . Φθάνει τα 20-30 εκ. |
 |
Η συναγρίδα: Τη βρίσκουμε σε μικρό μέγεθος αλλά το βάρος της μπορεί να φτάσει και τα οκτώ κιλά. Έχει κόκκινο χρώμα και ζει σε βαθιά νερά όπου υπάρχουν ξέρες. Ψαρεύεται με παραγάδι, συρτή βυθού και δίχτυ. Με δόλωμα σκουμπρί, σαυρίδι, ψαράκι μεταλλικό ή κουταλάκι |
 |
Ο αστακός: Ζει σε βαθιά νερά. Το βάρος του κυμαίνεται από 500 έως 2.000 gr. Έχει πορτοκαλί χρώμα αλλά τον συναντάμε και σε κόκκινο χρώμα. Έχει δύο δαγκάνες και είναι οστρακοειδές. Μεγαλύτερος εχθρός του θεωρείται το χταπόδι |
 |
Το σαλάχι: Είναι μεγάλο ψάρι, το οποίο έχει φαρδιά πτερύγια και ουρά. Ζει σε βαθιά νερά. Μερικά από αυτά προκαλούν ηλεκτρικές εκκενώσεις από την ουρά και τα άκρα. Είναι θηλαστικό και σε κάθε γέννα οι απόγονοι τους κυμαίνονται από 6 έως 7 μικρά. |
 |
Η γαρίδα: Τη βρίσκουμε σε μικρό μέγεθος, έχει πορτοκαλί χρώμα και ζει σε βαθιά νερά. Όταν όμως θέλουν να αναπαραχθούν έρχονται σε ρηχά νερά. |
 |
Το μπαρμπούνι: Ανήκει στα ψάρια μεσαίου μεγέθους (150-300 gr.). Έχει πολύ έντονο κόκκινο χρώμα και το χαρακτηρίζουν τα μουστάκια και τα ασπροκόκκινα λέπια στην κοιλιά. Ζει σε αμμώδεις περιοχές εκτός από ειδική περίπτωση όπως τα πετρομπάρμπουνα τα οποία ζουν σε πετρώδεις περιοχές. |
 |
Ο σπάρος: Απ΄ τα πρώτα ψάρια του ερασιτέχνη ψαρά. Βρίσκεται σχεδόν παντού. Ψαρεύεται με πεταχτάρι, καλάμι, καθετή, και σχεδόν όλα τα δολώματα. Ψαρεύεται με πετονιά και ψαροτούφεκο. Ο σπάρος έχει μέτριο μήκος και το πλάτος του είναι αρκετά μεγάλο. Ξεχωρίζει από τα άλλα ψάρια στο σχήμα και το μέγεθος αλλά και το χρώμα του είναι γκρι γυαλιστερό με μια μαύρη γραμμή δίπλα στο κεφάλι. Στο νησί υπάρχουν αρκετοί σπάροι στα ρηχά αλλά και τα βαθιά νερά. |
 |
Ο χάνος: Είναι μέτριο στο μέγεθος ψάρι και ζει συνήθως μόνο. Έχει χρώμα κόκκινο και είναι πολύ ήρεμο ψάρι. Ψαρεύεται με πετονιά, με ψαροτούφεκο και με δίχτυα. Με ψαροτούφεκο μπορεί κανείς να το πετύχει αρκετά εύκολα, διότι περιμένει σε ένα σημείο χωρίς να κινείται. Αν το πλησιάσεις πολύ, φοβάται και απομακρύνεται. Στη νότια Θάσο υπάρχουν πολλοί χάνοι. |
 |
Ο σκορπιός: Πετρόψαρο. Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι σκορπιοί που είναι δηλητηριώδεις και ιδιαίτερα τα αγκάθια που έχουν στην πλάτη. Είναι επικίνδυνος για τον άνθρωπο αφού το τσίμπημα του μπορεί να αποβεί θανατηφόρο. Αν καθαριστεί από τα αγκάθια του και μαγειρευτεί, γίνεται καλή σούπα. |
 |
Η σμέρνα: Μεγάλο ψάρι, το οποίο βρίσκουμε σε καφέ χρώμα και με άσπρες βούλες. Έχει σχήμα φιδιού και είναι πολύ δυνατό ψάρι καθώς μπορεί να κόψει ακόμα και το ξύλο με τα κοφτερά δόντια του. Ψαρεύεται με ψαροτούφεκο και με δίχτυα και το βάρος του κυμαίνεται γύρω στα 15 κιλά. |
 |
Το μουγγρί: Βρίσκεται στα Βραχιά του λιμανιού, μέσα σε τρύπες. Έχει χρώμα σταχτί ή μαύρο και έχει επίσης σχήμα φιδιού. Είναι μεγάλο ψάρι αλλά δεν είναι επιθετικό. Το μουγγρί διαφέρει από τη σμέρνα ως προς το χρώμα και τη γευστικότητα καθώς είναι πολύ πιο νόστιμο από αυτήν. Ξεχωρίζει από το χέλι από το πτερύγιο που φτάνει μέχρι μπροστά το κεφάλι. στο χέλι φτάνει πολύ πιο πίσω. Το αρσενικό φτάνει το ένα μέτρο ενώ το θηλυκό στα δυο με βάρος τα 65 κιλά. Ψαρεύεται με πεταχτάρι, κάθετη, με πολυάγκιστρο μοναγκιστρο, χόντρη πετονιά η συρμάτινη γιατί την κόβει με τα κοφτερά του δόντια. Όταν πιαστεί του κόβουμε το κεφάλι γιατί είναι επικίνδυνο. |
|
Η καλογριά: Είναι ψάρι με μικρό μέγεθος, με μαύρο χρώμα και τη συνήθεια να μην τσιμπάει πετονιές. |
 |
Η ζαργάνα: Φιδόψαρο το οποίο ψαρεύεται με δίχτυα ή με πετονιά. Σαν δόλωμα στην πετονιά βάζουμε τη ζαργάνα τις πιο πολλές φορές, γιατί θεωρείται το πιο κατάλληλο ψάρι για δόλωμα. Το χρώμα της είναι πράσινο, σπρο, μπλε και γυαλίζει το δέρμα της. Το μικρότερο μήκος ζαργάνας που υπάρχει είναι γύρω στα 12 cm και το μεγαλύτερο στα 80-90 cm. Φτάνει στις ακτές τον Αύγουστο γεμίζοντας τα λιμάνια. Ψαρεύεται με σκουλήκι, λωρίδες ψαριού, μυδακι, συρτή με κουταλάκι . Με φελλό η μπαλάκι πολύ ψιλό αγκίστρι, ψιλή πετονιά και ακόμα και δολώνοντας κομμάτια από την πρώτη που πιάσαμε. Καλό δόλωμα για πολλά αξιόλογα ψαριά . |
 |
Η αθερίνα: Αφρόψαρο, το οποίο εντοπίζουμε και σε βαθύτερα νερά. Το βρίσκουμε τον Μάιο και τον Σεπτέμβριο, ψαρεύεται με απόχη, αλλά μπορούμε επίσης και με δίχτυα. Όταν γυαλίζει, συνήθως κοιμάται. |
 |
Η δράκαινα: Έχει το σχήμα κανονικού ψαριού μονό που στη ράχη της έχει κάτι δηλητηριώδη αγκάθια. Μπορούμε να την ψαρέψουμε με πετονιά ή με δίχτυ. Υπάρχει σε μικρά και μεγάλα μεγέθη. Οι μεγάλες δράκαινες βρίσκονται σε πιο βαθιά νερά από ότι οι μικρές. Το χρώμα τους είναι άσπρο στην κοιλιά και η πλάτη τους είναι κόκκινη με κίτρινες βούλες. Είναι δηλητηριώδες ψάρι, γι' αυτό, επειδή αφθονεί στην περιοχή μας, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. |
 |
Η τσιπούρα: Κολυμπάει στα βαθιά νερά και πλησιάζει τις ακτές τον Μάιο και τον Σεπτέμβριο. Μπορείς να την ψαρέψεις με πεταχτάρι. Τα δολώματα που προτιμούν είναι η σαρδέλα, ο γαύρος και το μύδι. Βρίσκεται σε βυθούς με βραχάκια από Ιούνιο μέχρι αργά το φθινόπωρο. |
 |
Η τούνα: Επειδή η τούνα είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση, ένα αμερικανικό Ινστιτούτο πριμοδοτεί στην περίπτωση που κάποιος ψαράς ψαρέψει τούνα. Του προσφέρει ένα χρηματικό ποσό για να την αφήσει ελεύθερη. Επειδή όμως το ποσό αυτό είναι μικρό σε σχέση με το κέρδος των ψαράδων από το πούλημα της τούνας, οι ψαράδες δεν δέχονται να συνεργαστούν με το Ινστιτούτο. Το ψάρεμα της τούνας γίνεται με τον εξής τρόπο:Καΐκια, χωρητικότητας 5-7 κόρων, εφοδιάζονται με κάσες με παγωμένες σαρδέλες και επίσης λίγους κολιούς ή γύπες. Όταν φτάσουν στο πέλαγος, στο σημείο που θα ψαρέψουν, βάζουν τους κολιούς σε αγκίστρια και ρίχνουν σαρδέλες στο νερό. Οι τούνες έρχονται και τρώνε τα ψάρια και φυσικά κάποτε τσιμπάνε και τον κολιό που είναι στο αγκίστρι. Όταν το ψάρι τσιμπήσει, προσπαθούν να το κουράσουν τραβώντας και αφήνοντας πάλι το σκοινί στο οποίο είναι δεμένη η μεσινα με το αγκίστρι όπου έχει πιαστεί το ψάρι. Έπειτα, ανεβάζουν την τούνα στο καΐκι και την καρφώνουν με τον γάντζο στο κεφάλι, γιατί αν το κάνουν σε κάποιο άλλο σημείο, η τούνα χάνει την ποιότητα της. Η τούνα εξάγεται στην Ιαπωνία όπου έχει μεγάλη ζήτηση. |
 |
Η μουρμούρα: Μικρό ψάρι απ’ τα καλά για το ερασιτεχνικό ψάρεμα , βρίσκεται κοπαδιαστά στους αμμουδερούς βυθούς με καθαρά νερά και στις φυκιάδες, φτάνει στα 30 εκ. και το κρέας είναι νόστιμο με λίγα κοκάλα . Ψαρεύεται από την ακτή με πεταχτάρι και καλάμι και από το σκάφος με ζοκάκι ή μονάγκιστρο, κάθετη , ψιλό παραγάδι , δίχτυα. Δόλωμα : σκουλήκι μαύρο, σκουλήκι άγριο της άμμου, γαρίδα , μύδι , καραβίδα , σαμαράκι , σωλήνα , κυδώνια, τσουτσούνι μονοδόλι, μάνα και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και μαλάγρα . |
 |
Το Γοφάρι: Δυνατό και άγριο πελαγίσιο ψάρι. Πλησιάζει την άνοιξη τις ακτές, ιδιαίτερα στις εκβολές ποταμών όπου έχει αρκετή τροφή από μικρά ψαριά. Φθάνει στα 2 μέτρα και στα 50 κιλά. Τον Ιούλιο - Αύγουστο ψαρεύεται με συρτή από το σκάφος με δόλωμα ζαργάνα, θερινά, μαρίδα, σαρδέλα, καλαμάρι, κουταλάκι, ψεύτικο ψαράκι. Με αρματωσιά συρμάτινη και μύλος με πολλαπλασιαστή γιατί ορμά μόλις πιαστεί μπροστά και κόβει την πετονιά με τα κοφτερά δόντια του. |
 |
Το λαυράκι: Το λαβράκι είναι μέλος της οικογένειας των σερανιδών (περκόμορφα ), όπως ο ροφός, η στήρα, η πίγγα και η σφυρίδα. Μορφολογικά βέβαια δεν έχει ομοιότητες, αλλά όλοι συμφωνούμε ότι του αξίζει να είναι μέλος της βασιλικής οικογένειας του βυθού. Η επιστημονική του ονομασία είναι disentrarchuslabrax, λέγεται και λύκος, έχει σώμα λεπτό και πλατύ, χωρίς ιδιαίτερα υδροδυναμικά γνωρίσματα. Το κεφάλι του είναι στενόμακρο, με πολύ φαρδύ στόμα και μέτριο μάτι, ενώ το κάτω σιαγόνι προεξέχει λίγο. Έχει δύο ραχιαία πτερύγια χωρισμένα μεταξύ τους. Στο στόμα του υπάρχουν πολλά μικρά δόντια, ενώ και η γλώσσα έχει αρκετές ακίδες. Στο σώμα του επικρατεί το ασημένιο χρώμα. Ασημένια η πλάτη του με πρασινόμαυρες ανταύγειες, καταλήγει σε σχεδόν λευκή κοιλιά. Ορισμένα άτομα έχουν πιο κιτρινωπό χρώμα ή πιο σκούρα χρώματα. Είναι ψάρι επιθετικό, λαίμαργο, αρκετά δυνατό. Προτιμάει τα αλμυρά νερά, αλλά ανεβαίνει και στα ποτάμια. Ζει σε κοπάδια, αλλά απομονώνεται όσο μεγαλώνει. Προτιμά τις παράκτιες περιοχές και βγαίνει σε πολύ ρηχά νερά όταν επικρατεί κυματισμός. Τα αβγά του επιπλέουν. Οι λάρβες και τα νεογνά κινούνται αυτήν την περίοδο με το πλαγκτόν. Τα νεογνά μπαίνουν στην συνέχεια σε εκβολές ποταμών και μεγαλώνουν εκεί προστατευμένα. Φτάνει σε μέγεθος το 1 μέτρο μήκος και 12 κιλά βάρος. Επιβιώνει και ζει άνετα σε ενυδρεία, γι αυτό και προτιμάται σαν είδος στις ιχθυοκαλλιέργειες. πηγή: fishfinder.gr |
 |
Το μελανούρι: Από τα ψάρια που αναζητούνται στο ερασιτεχνικό ψάρεμα. Βρίσκεται σε αμμουδερούς βυθούς, κοντά στα Βραχιά των λιμανιών που σπάει το κύμα. Ψαρεύεται από την άνοιξη κρεμαστά από τα Βραχιά, από το σκάφος με συρτή, κάθετη. δόλωμα σκουλήκι, γαρίδα, κομμάτι σαρδέλας, ζυμάρι με τυρί, κουταλάκια με φτερά και αλλά. Το μήκος φτάνει τα 20-30 εκατοστά με νόστιμο κρέας. |
 |
Το Κεφάλι: Από τα πρώτα ψαριά στον κατάλογο των ερασιτεχνών. Ψαρεύεται όλο τον χρόνο και ιδιαίτερα το φθινόπωρο, στα λιμάνια αλλά και στις αμμουδιές. Δεν έχει δόντια και γλύφει το δόλωμα πριν το καταλάβει και συχνά το αφήνει. Ψαρεύεται νύχτα και μέρα με μακρύ καλάμι κρεμαστά, με φελλό, απίκο από το σκάφος, με πολυάγκιστρο αφροτό η με βαρίδι. Με πολύ ψιλό αγκίστρι, με δόλωμα από ζυμάρι με τυρί, μικρό σκουλήκι, μύδι, κομμάτι από σαρδέλα, γαρίδα, Καλαμάρι. |
|
Η Γλώσσα: Το περισσότερο στα 30-40 εκ. νόστιμο από τα πλατιά ψαριά και άπαχο με λεπτή γεύση. Ζει στους αμμώδης βυθούς, από 10-60 μ. βάθος. Τρέφεται με σκουλήκι, οστρακοειδή, μικρά ψάρια. Ψαρεύεται με κάθετη, πεταχτάρι και με δίχτυα. |
 |
Ο Λούτσος: Στρογγυλό σαν φίδι με κοφτερά μεγάλα δόντια, επιτίθεται και σε ψαριά που είναι πιασμένα στα δίχτυα. Η συρτή είναι με συρμάτινη αρματωσιά, ψεύτικο ψαράκι, κουταλάκι, ψαράκι. Φτάνει το 1.50 μέτρο. |
 |
Ο Γύλος: Ψάρι αρκετά κοινό σε όλες τις ακτές της Μεσογείου. Η επιστημονική του ονομασία είναι coris julis, λέγεται και γυλάρι. Ανήκει στην οικογένεια των λαβριδών. πηγή: fishfinder.gr |
 |
Ο Γαύρος: Ονομάζεται και αντζούγια ή και χαψί, (engraulis encrasisholus). Είναι ένα ψάρι της οικογένειας των εγγραυλίδων, μεγάλης οικονομικής αξίας. Το χρώμα του είναι πρασινογάλαζο στην ράχη και στα πλευρά, ενώ η κοιλιά λευκή προς το ασημί, γυαλιστερή. Το σώμα στενόμακρο, το ρύγχος μακρύ, το πάνω σαγόνι του πιο μακρύ, εξέχει, το στόμα σκισμένο βαθιά ως πίσω από τα μάτια και λοξεύει προς τα κάτω, δόντια μικρά και μυτερά, κανονικά. Ένα πτερύγιο στην ράχη, το θωρακικό χαμηλά, το κοιλιακό αντικρυστό με της ράχης, εδρικό τριγωνικό και διχαλωτή ουρά. Έχει κρέας εξαίρετο και νόστιμο και καταναλώνεται φρέσκια ή κονσερβοποιημένη στην άρμη ή στο λάδι. Όπως τα άλλα κλυπεόμορφα, η αντζούγια ανέρχεται κατά κοπάδια στην επιφάνεια και πλησιάζει τις ακτές ( όπου γίνεται η αναπαραγωγή, τα αβγά του πλέουν στην επιφάνεια, με το πλαγκτόν) την άνοιξη – καλοκαίρι. Το χειμώνα μένει στο βυθό σε 100-200 μέτρα βάθος. Μεγάλα κοπάδια από γαύρους μπορούμε λοιπόν να συναντήσουμε, όχι μακριά από την ακτή, μέχρι τον Οκτώβριο. Τρέφεται με μικροσκοπικά μαλακόστρακα και γόνο άλλων ψαριών. Το εμπορικό ψάρεμα, γίνεται με τράτες, με γρι-γρι και με τη βοήθεια λαμπών. |
 |
Παντελής: Sciaena umbra ο κοινός μας σηκιός ή παντελής, ή οσκιός, ή απόσκι. Λανθασμένα αναφέρεται σαν μυλοκόπι, αφού αυτό πρόκειται για στενό συγγενή του, με αρκετές ομοιότητες αλλά με πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και με μεγάλη σπανιότητα. Η κοινή του ονομασία είναι πιθανό να προέρχεται από την αρχαία Ελληνική λέξη «σκαιός» αλλά όχι με την ευρύτερη έννοια του «σκοτεινός», αλλά εκείνου που αρέσκεται να συχνάζει στα σκαιώδη μέρη (σκοτεινά - υποφωτισμένα). Όντως τις συννεφιασμένες ημέρες είναι πιθανότερη η κυκλοφορία και κατ επέκταση ο εντοπισμός των ψαριών αυτών έξω από τη φωλιά τους και βέβαια αρέσκεται να κυκλοφορεί περισσότερο τις νυκτερινές ώρες για την εξεύρεση της τροφής του. Θα μπορούσε κάποιος να το κατατάξει στα ψάρια των βράχων αφού εκεί συνήθως θα το συναντήσουμε. Μεταναστεύει κι αυτό όπως και τα περισσότερα ψάρια για λόγους που είναι δύσκολο να γνωρίζουμε, αλλά μάλλον ξέρει τι κάνει αφού είναι από τα είδη της ρηχής υποθαλάσσιας ζώνης που έχει καταφέρει να επιβιώσει ικανοποιητικά μέχρι και τη σημερινή δύσκολη εποχή της υπεραλίευσης. Έχει μακρόστενο σώμα, το οποίο καλύπτεται από λέπια αρκετά ισχυρά, τόσο ώστε να μπορούν να εξοστρακίσουν μια βολή υπό γωνία! Τα χρώματά του παραπέμπουν σε τροπικό ψάρι, αφού το ασημένιο, το χρυσό και το πρασινοκίτρινο σε συνδυασμό με τη συμπαθητική του μούρη και τα πλουμιστά πτερύγια συνθέτουν ένα πανέμορφο ψάρι. Το ψάρι αυτό όταν βρίσκεται στα χέρια σου έχεις την αίσθηση πως κρατάς κάτι πραγματικά πολύτιμο. Και κάπως έτσι είναι. Το βάρος του μπορεί σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις να αγγίξει και τα 4 ίσως και παραπάνω κιλά, αλλά σήμερα σηκιοί τρόπαια για τον υποβρύχιο κυνηγό θεωρούνται τα κομμάτια που υπερβαίνουν τα 2 κιλά. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό ψάρι κι αυτό το αντιλαμβάνεται όποιος δει επουλωμένες τεράστιες πληγές σε κάποια άτομα του είδους πηγή: greekdivers.gr |
 |
Χταπόδι: Eίναι μαλάκιο, κεφαλόποδο με 8 πλοκάμια, δίχως καθόλου όστρακο. Στο κέντρο των πλοκαμιών υπάρχει το στόμα το οποίο φέρει σιαγόνες από κερατίνη για τον τεμαχισμό της τροφής, όπως επίσης και μασητική συσκευή (Radula). Φέρει επίσης εγκέφαλο, πολύ ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα και πολύ ανεπτυγμένα μεγάλα μάτια πολύπλοκης δομής και η όραση τους είναι οξεία. Το κυκλοφορικό σύστημα αποτελείται από 3 καρδιές οι δυό ωθούν το αίμα στα βράγχια και η τρίτη στο υπόλοιπο σώμα. Η μεταφορά οξυγόνου εξυπηρετείται από την πρωτείνη αιμοκυανίνη η οποία περιέχει χαλκό και έχει γαλάζιο χρώμα. Κατά μήκος των πλοκαμιών,το χταπόδι φέρει μικρές βεντούζες που το βοηθούν να παγιδεύει την τροφή του,να κινείται με ευκολία σε όλων των ειδών τις υποβρύχιες επιφάνειες,αλλά και να προσελκύει μικρά όστρακα και πετραδάκια, προκειμένου να καλύψει τη φωλία (θαλάμι) του. πηγή: Βικιπαίδεια, ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια |
 |
Σαλιάρα: Φτάνει τα 10-20 εκατοστά. και μέχρι τα 100 γρ. Προς τους ερασιτέχνες Ψαράδες της προκυμαίας, με πετονιά και ραδιάκι: Αν πιάνετε ένα μικρό ψαράκι με ρίγες και κερατάκια στο κεφάλι του, πετάξτε το πάλι. Πιάνεται εύκολα αλλά σας είναι άχρηστο, δεν τρώγεται. |
