Οι διακοπές σε κάμπινγκ είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία. Μία παγκόσμια τουριστική κουλτούρα που συνδυάζει ιδανικά την απλότητα, το χαμηλό κόστος, την επαφή με τη φύση και το περιβάλλον, το συλλογικό αντάμωμα. Σήμερα δε –ένεκα και της οικονομικής κρίσης– τα κάμπινγκ αποκτούν και χαρακτηριστικά κοινωνικής αλληλεγγύης, μιας και δίνουν τη δυνατότητα φτηνής παραθεριστικής διαμονής σε όλους εκείνους τους ανθρώπους –κυρίως όμως στους νέους– που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις τιμές των δομημένων μονάδων.
Το Κάμπινγκ του Πρίνου είναι ένα εξαιρετικό δείγμα φυσικής χωροταξίας που, υπό άλλες «διοικητικές συνθήκες», θα έλαμπε στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη. Ο υπέροχος σχεδιασμός του, η εμβληματική του θέση και η θαυμαστή του λειτουργικότητα το καθιστούν εξ αρχής «επιχειρηματικό μοντέλο» και πρότυπο εναλλακτικού τουρισμού.
Δυστυχώς, ο δήμος της Θάσου αποδείχθηκε κάκιστος διαχειριστής αυτής της περιουσίας. Η ανικανότητά του να σχεδιάσει συνολικά το «τουριστικό του παράδειγμα» αντικατοπτρίζεται πλήρως στην υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του Κάμπινγκ και στη συνεχή μείωση των επισκεπτών του. Χωρίς την παραμικρή προβολή, χωρίς κάποιο «ελκυστικό αντίκρισμα», χωρίς οργανωμένες δραστηριότητες, χωρίς «πίστη αντικειμένου», το μόνο που επιτυγχάνει είναι να «ρίχνει» συνεχώς την αξία του και να το απαξιώνει ως τουριστικό προϊόν.
Κάπως έτσι, η «αντίληψη της ιδιωτικοποίησης» φαντάζει τώρα ως το «μάννα εξ ουρανού». Και κάπως έτσι «δικαιολογείται» η –προς το παρόν «αόρατη»– σύμβαση της Θάσος Δημοτική ΑΕ με την εταιρία βρετανικών συμφερόντων Europark Homes Ltd, η οποία προβλέπει τη μακροχρόνια μίσθωση πενήντα θέσεων κατασκηνωτών στο Δημοτικό Κάμπινγκ Πρίνου.
Διαβάζω από την προσωπική ανάρτηση του δημάρχου της Θάσου Κώστα Χατζηεμμανουήλ στο facebook (αυτό το λες και… μεταμοντέρνα Δι@ύγεια) τα εξής: η εταιρεία Europark Homes Ltd θα τοποθετήσει προκατασκευασμένες κατοικίες και θα φιλοξενεί βρετανούς τουρίστες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η νέα δυναμική επιχειρηματική κίνηση της «Θάσος Δημοτική ΑΕ» θα αναδείξει τις δυνατότητες του κάμπινγκ και αναμένεται να ενισχύσει σημαντικά την τοπική οικονομία και να συμβάλλει στην πολυπόθητη για το νησί επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου…
Ωθούμενος από τον ενθουσιασμό του φίλτατου Χατζηεμμανουήλ, έψαξα στο «πάνσοφο» διαδίκτυο την ταυτότητα της αγγλικής εταιρείας και, ω του θαύματος, έπεσα επάνω στα σχέδια που προβλέπονται για την εγκατάσταση των προκατασκευασμένων κατοικιών.
Τι εισέπραξα; Πρώτον, ότι ο δήμος μοιάζει να είναι ο «ουραγός εταίρος» σε μία συμφωνία που τον αφορά εξ ολοκλήρου. Δεύτερον, ότι μίας τέτοιας μορφής και έκτασης «επένδυση» δεν απασχόλησε διόλου το Τοπικό Συμβούλιο του Πρίνου και τους κατοίκους του, παρά μόνον το διορισμένο Διοικητικό Συμβούλιο μιας Δημοτικής Εταιρείας. Τρίτον, ότι το όλο εγχείρημα «στήθηκε» σε «λογικές ΤΑΙΠΕΔ» και τέταρτον, ότι ο δήμος πάσχει από «τουριστικό όραμα».
Εκεί όμως όπου τα πράγματα αρχίζουν να «ξεφεύγουν» κυριολεκτικά είναι στο πώς διαμορφώνεται από τούδε και στο εξής το περιβαλλοντικό και αισθητικό επίπεδο του Κάμπινγκ και στο πώς θα επηρεάσουν το φυσικό του τοπίο οι λυόμενες κατασκευές και οι όποιες παρεμβάσεις θα τις συνοδεύουν. Η πρώτη εντύπωση από τη «μακέτα της επένδυσης» είναι αποκαρδιωτική. Σε ένα κορεσμένο οικιστικό περιβάλλον (η Θάσος συγκαταλέγεται στα νησιά με την ασχημότερη παραλιακή δόμηση), ο δήμος έρχεται να συνυπογράψει την παραπέρα διόγκωσή του και μάλιστα εις βάρος της δικιάς του περιουσίας. Αυτής που θα έπρεπε να προφυλάξει με νύχια και με δόντια και να την προστατέψει από κάθε είδος «ομοιομορφίας» και «αστικοποίησης». Ενίοτε και «ΚΑΠΗδοποίησης».
Φυσικά, το «αναπτυξιακό περιτύλιγμα» μέσα στο οποίο προσπαθεί να καλύψει ο δήμος όλη αυτήν την οικολογική παράβαση είναι από έωλο έως αφελές. Η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου –που είναι και το βασικό επιχείρημα της «σύμπραξης»– είναι αδύνατο να στηριχτεί επάνω σε ένα ξεπερασμένο τουριστικό πλάνο (το «φωνάζουν» οι παραλίες τις Ισπανίας) και σε ευκαιριακά πρότζεκτ χαμηλής ποιότητας. Και φυσικά, κανένας τόπος δε μπορεί να ωφεληθεί όταν η γη του παζαρεύεται με τέτοιους όρους.
Θα ολοκληρώσω (προς το παρόν;) αυτό το κείμενο με μερικά ερωτήματα που προηγούνται εκείνων που παράγει το «άγνωστον της σύμβασης» και ο «πολιτικός χρόνος»:
Πού, αλήθεια, «σκάλωσε» η μελέτη ανάπλασης του Κάμπινγκ που είχε ως αποτέλεσμα να «πετάξουν» τα 400.000 ευρώ που προορίζονταν γι’ αυτήν; Ποιοι ευθύνονται για την απαξίωση της επίδικης νότιας πλευράς, αφήνοντας να δημιουργηθούν μέσα σε αυτήν «συνθήκες ζούγκλας»; Εμπλέκεται ή όχι η Πολεοδομία στο κατασκευαστικό πρόγραμμα της εταιρείας; Τηρούνται οι περιβαλλοντικοί όροι, ειδικά σε μία περιοχή που είναι χαρακτηρισμένη ως «Δασύλλιο»; Με την εγκατάσταση των πενήντα λυόμενων σπιτιών (η εταιρεία κάνει λόγο για εξήντα τρία) δημιουργούνται ή όχι παραθεριστές δύο και τριών ταχυτήτων;
Αυτά μέχρι νεωτέρας…
