Από τα βάθη των αιώνων ξεπροβάλλει η Αλυκή.

Η παράδοση θέλει να πιστεύει ότι κατά την απώτερη αρχαιότητα η χερσόνησος αυτή υπήρξε βασίλειο με βασίλισσα την Αλίκη, αν αλλάζουμε κάπως τη γραφή του τοπωνυμίου.

Πίσω από τα σπίτια της παραλίας σώζονται ακόμη τα ερείπια ενός αρχαίου οικισμού, ενώ στον ανατολικό κόλπο, τον κόλπο της Ιεριχούς, σώζεται το αρχαίο ιερό με δυο κτίσματα, τα οποία κατασκευάστηκαν στα μέσα του 7ου π.Χ. αι. Εδώ βρέθηκε στα 1886 ένας κούρος ο οποίος βρίσκεται σήμερα στο μουσείο της Κωνσταντινούπολης.

Στα Βυζαντινά χρόνια, η λατρεία, χριστιανική πια, μετατοπίστηκε στο ύψωμα στη θέση μιας νεκρόπολης, όπου κατά τον 5ο μ.Χ. αι. χτίστηκαν δυο εκκλησίες βασιλικού ρυθμού τρίκλιτες.

Η ιστορική ακμή της Αλυκής συμπίπτει με την παράλληλη εξόρυξη των μαρμάρων, η οποία διήρκεσε από τον 6ο  π.Χ. αι. μέχρι τον 7ο  μ.Χ. αι. Αδιάψευστος μάρτυρας της ύπαρξης εδώ μιας πολυάνθρωπης περιοχής είναι η ονομαζόμενη Μαρμαρόστρατα, που οδηγούσε στον Λιμένα και της οποίας σώζονται ακόμη τμήματα στην περιοχή Πετράδι και Δέρματα. Ακόμη, το βυθισμένο λατομείο στην άκρη της χερσονήσου με τις μισοτελειωμένες λατομικές εργασίες δείχνει ότι ένα τεράστιο εργοτάξιο εγκαταλείφτηκε απρόσμενα από βίαιο γεγονός, πιθανόν από τον μεγάλο σεισμό του 365 μ.Χ. ή εκείνον του 1509 μ.Χ.

Σήμερα, σ' όποιο μέρος της Αλυκής κι αν βρεθείς, μέσα ή έξω από τα καταγάλανα νερά της, αισθάνεσαι και ζεις ηλιόλουστο το αρχαίο μεγαλείο της και περιμένεις από στιγμή σε στιγμή μέσα από το χτύπημα της σμίλης των μαρμαράδων της αρχαιότητας να ξεπροβάλει η βασίλισσα της παράδοσης και να σε υποδεχτεί σαν τον πιο εκλεκτό καλεσμένο της.

Ακόμα μια περιοχή που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όσων την επισκεφτείτε.